وای به حال اهل طاعت و عبادت

اگر ما بنده مخلَص خداییم، چرا شیطان در ما اینقدر تصرف دارد؟

اگر شما مخلَصید، چرا چشمه های حکمت از قلب شما به زبان جاری

نشده؟ با اینکه چهل سال است به خیال خود قربة الی الله عمل می کنید،

با اینکه در حدیث وارد است که «کسی که اخلاص ورزد از برای خدا چهل

صباح، جاری گردد چشمه های حکمت از قلبش به زبانش»[1] پس بدان

اعمال ما برای خدا نیست و خودمان هم ملتفت نیستیم و درد بی درمان

همین جاست!

وای به حالِ اهل طاعت و عبادت و جمعه و جماعت و علم و دیانت که وقتی

چشم بگشایند و سلطان آخرت خیمه بر پا کند، خود را از اهل معاصی

کبیره، بلکه از اهل کفر و شرک، بدتر ببینند و نامه اعمالشان سیاهتر باشد.

وای به حال کسی که با نماز و طاعتش وارد جهنم شود! امان از کسی که

صورت صدقه و زکات و صلاتش ‍ صورتهایی باشد که زشت تر از آنها تصور

نشود!

بیچاره! تو مشرکی! خداوند به فضل خود، موّحدِ اهل معصیتِ عصیان کار را

می آمرزد، انشاءالله،[2] ولیکن فرموده است که؛ مشرک را نمی آمرزم اگر

بی توبه از این دنیا برود.[3]

[2] اشاره است به آیه مبارکه «ان الله لا یغفر ان یشرک به و یغفر مادون ذلک»

(خداوند شرک را نمی آمرزد، اما از غیر آن در می گذرد) نساء 48، 116.

[3] برگرفته از کتاب شرح چهل حدیث امام خمینی(ره)- حدیث دوم